Nasze działania na tej ziemi są najczęściej mało wiarygodne. Święty, który wchodzi w stały kontakt z Bogiem, czyni to całą swoją istotą i nigdy tego kontaktu nie traci, dociera do istoty samego siebie. Dzięki wytrwałej wierności Regule zakonnej Szarbel stał się jak skała, a jego zdolność do absorbowania dobra stworzyła niesamowitą wytrzymałość, który rozwinęła się w heroizm. Jego wierność Bogu była niezachwiana przez czterdzieści siedem lat kapłaństwa. Przez cały czas zważał na artykuł z Reguły życia pustelniczego: „Eremita, który nie czyni postępów w praktykowaniu życia pustelniczego, który widzi, że staje się leniwy z egoistycznych pobudek, musi wrócić do klasztoru jeśli Przełożony lub starsi uznają to za konieczne.” Szarbel prowadził wojnę z sobą samym, nie poddając się do samego końca. Zużywał się w miłowaniu Boga jak paląca się świeca, która daje się światło, aby w końcu zniknąć.* Jego duch, który był związany z Bogiem tak niezachwianą ufnością i wewnętrznym spokojem, promieniował łagodną słodyczą.
„Zawsze byliśmy w stanie odczytać lśniącą pobożność na jego twarzy”, napisał brat Eliasz Ghosn, „i kiedy się modlił, to niebiańskie światło rzeczywiście opromieniało jego twarz. Dla niego Bóg stał się jego siłą, światłem, prawdą, bogactwem i szczęściem. „
Szarbel kochał fragment z „O naśladowaniu Chrystusa”. „O, jak wspaniały i słodki jest stan zakonnego poddaństwa, który czyni człowieka podobnym aniołom, miłym Bogu, postrachem dla złych duchów, wzorem dla wiernych!” (rozdz. X, 6).
*) W tym miejscu tłumacz nie może się powstrzymać przed przytoczeniem sentencji z dawnych czasów: „jeśli umrzesz, zanim umrzesz, to nie umrzesz, kiedy umrzesz”.
Św. Charbel Makhlouf 